Ιωάννη Χατζηκυπρή, του 361 Τάγματος Πεζικού.
20 Ιουλίου 1974. Οι σειρήνες ηχούν. Ο εισβολέας βρίσκεται προ των πυλών. Εσύ και τα 4 αδέρφια σου φιλάτε την μάνα σας και φεύγετε προς υπεράσπιση της πατρίδας. Εσύ όμως δεν έμελλε να γυρίσεις.
Γράφει η Θεοδοσία Κυριάκου
Θυμάμαι όταν χτένιζα τα μακριά μαλλιά της γιαγιάς που κάποτε μιλούσε για σένα. Δεν ήταν πολλές αυτές οι φορές, ίσως γιατί ήμουνα μικρούλα τότε. Τον ένοιωθα όμως τον βουβό της πόνο. Έφυγε με τον καημό να σε αγκαλιάσει και πάλι. Είχε πολλές φωτογραφίες σου παντού ώστε η θύμηση σου να παραμείνει ζωντανή.
Εκείνο το πρωί εσύ όπως και τόσοι άλλοι άφησαν τα σπίτια τους και τις οικογένειες τους για να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της πατρίδας. Στόχος, να μην επιτραπεί η προέλαση του εχθρού.
Τότε εσύ υπηρετούσες το 361 τάγμα πεζικού. Αντισταθήκατε με όλες τις υλικές και ψυχικές σας δυνάμεις. Η έκβαση της μάχης προγεγραμμένη. Πώς να μην ήταν άλλωστε αφού κάποιοι άφησαν την Κερκόπορτα ανοιχτή βοηθώντας το εύκολο πέρασμα του εχθρού. Κάποιοι έγιναν ο σύγχρονος Εφιαλτής που με την προδοσία τους έγιναν υπαίτιοι να χαθούν τόσες αθώες ψυχές και η μισή μας Πατρίδα.
Ο εχθρός σας εντοπίζει στον Άγιο Ερμόλαο και η μάχη που δίνετε εκεί άνιση. Ο Τουρκικός στρατός προβαίνει σε ρίψη όλμων για να σας κατατροπώσει. Νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι.
Βαρύς ο πόνος του να μην γνωρίζεις τι έχει απογίνει ο άνθρωπος σου. Η μεγαλύτερη αδερφή σου συνεχίζει εδώ και χρόνια τον αγώνα για ανεύρεση των οστών σου. Η οικογένεια θέλει να μάθει τι έγινε τότε. Θέλει να θάψει τα οστά σου μαζί με αυτά της μάνας σου. Αυτής που σε περίμενε μέχρι την τελευταία της ανάσα.
Εγώ πάλι δεν δέχομαι να σε αποκαλέσω νεκρό. Όχι αν δεν το δω με τα μάτια μου. Κάθε χρόνο, όταν ξημερώματα ηχούν οι σειρήνες δακρύζω. Κλαίω για σένα που δεν γνώρισα ποτέ. Δακρύζω για την μητέρα πατρίδα και όλα τα παιδιά της που χάθηκαν τότε. Κάθε χρόνο εκείνη την ώρα δηλώνω ΠΑΡΩΝ για σένα. όπως εσύ τότε.
Ιωάννης Χατζηκυπρή, 361 Τάγμα Πεζικού, ΠΑΡΩΝ.
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Έχω μιλήσει στα κορίτσια μου για σένα από όταν πολύ μικρά. Ξέρουν τι έγινε πότε. Λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι καταδικασμένος. Η υπεράσπιση των πάτριων εδαφών είναι καθήκον και χρέος μας. ‘Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα να αγαπά’. Έμαθα στις κόρες μου να αγαπάνε τον τόπο τους και τους ανθρώπους του. Δεν καλλιέργησα όμως ούτε στιγμή το μίσος στις αθώες τους ψυχές. Δεν θέλησα ποτέ να δηλητηριάσω την σκέψη τους με αυτό το συναίσθημα.
Πριν από λίγες μέρες πολύ απρόσμενα λάβαμε κάποιες πληροφορίες για σένα. Φαίνεται πως ένας από τους όλμους που έριξε ο εχθρός έπεσε δίπλα σου. Μας είπαν πως πιθανόν να μην μπορέσουμε να βρούμε ποτέ τα οστά σου για να τα θάψουμε. Χρειάστηκε να βρω πολύ δύναμη μέσα μου για να μην ξεσπάσω σε λυγμούς. Δεν ήθελα να αναστατώσω περισσότερο τον πατέρα μου, τον αδερφό σου.
Ξέρω πως χρειάστηκαν μεγάλη προσπάθεια τα αδέρφια σου για να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να προχωρήσουν με τη ζωή τους τόσα χρόνια χωρίς εσένα. Το σοκ όμως αυτής της είδησης ταράζει συθέμελα την οικογένεια και φέρνει το παρελθόν και πάλι στην επιφάνεια.
Σήμερα τελέσαμε το μνημόσυνο των πεσόντων και αγνοουμένων της κοινότητας μας. Ανάμεσα τους και εσύ. Ο πατέρας μου, μου πρότεινε να καταθέσω εγώ το στεφάνι. Τα μάτια μου βούρκωσαν μόλις διάβασα το όνομα σου στο μνημείο. Και ας το έχω δει πολλές φορές στο παρελθόν. Καθώς γυρνούσα όμως να φύγω συνειδητοποίησα κάτι αγαπημένε μου θείε. Τόσα χρόνια θύμωνα όταν σε αποκαλούσαν νεκρό. Αφού δεν θάψαμε τα οστά σου αρνιόμουν να αποδεκτώ ότι έφυγες.
Τώρα που ξέρω πως ο όλμος μπορεί να μην άφησε οστά να αναγνωρίσουμε συνειδητοποίησα κάτι που μάλλον το ήξερα από ανέκαθεν. Δεν είναι το ότι δεν θάψαμε ποτέ το σώμα σου που δεν με άφηνε να αποδεκτώ το θάνατο σου αλλά το γεγονός ότι αφού έπεσες μαχόμενος για την πατρίδα, όπως και κάθε ήρωας θα παραμείνεις ΑΘΑΝΑΤΟΣ στην μνήμη μας.
Των αθανάτων το κρασί
το ‘βρετε σεις και πίνετε
ζωή για σας ο θάνατος
κι αθάνατοι θα μείνετε
Ιωάννης Χατζηκυπρή, 361 Τάγμα Πεζικού, ΠΑΡΩΝ!
Μπορείς να ακολουθήσεις την Θεοδοσία Κυριάκου
στο Facebook ΕΔΩ
και στο ιnstagram EΔΩ
