Μπορεί να μην είσαι πλέον στη ζωή μου, μα συνεχίζεις να στοιχειώνεις τα όνειρα μου.
Έχει μέρες να σε δω, να σ’ ακούσω. Τόσες που δεν θα έπρεπε να με θλίβει η σκέψη σου. Θα έπρεπε να με έχει παρασύρει η ρουτίνα της καθημερινότητας και ο χρόνος αυτός που περνά μακριά σου να φθείρει την ανάμνηση σου. Με επισκέπτεσαι όμως στα όνειρα μου και αυτό με στοιχειώνει.
Της Θεοδοσίας Κυριάκου
Ξέρω πως κι εσύ σκέφτεσαι και αναπολείς τα όσα ζήσαμε μαζί. Μπορεί να μην τολμάς να μου το πεις αλλά το ξέρω. Όπως ξέρω πως όσα ζήσαμε θα τα κουβαλάς μέσα σου για πάντα. Κι όταν θα συναντηθούμε τυχαία κάποια μέρα, θα το προδώσουν τα μάτια σου.
Πίστευα πως τα είχα καταφέρει. Είχα καταφέρει να είμαι πιο ήρεμη τις τελευταίες μέρες. Άρχισα να βγαίνω πάλι και να κάνω πράγματα για μένα. Ήταν πολύ δύσκολες οι πρώτες μέρες. Δεν κατέβαινε μπουκιά και ο ύπνος μου ήταν λιγοστός. Μέτραγα τις μέρες που περνούσαν ελπίζοντας πως όσο αυτές γίνονταν περισσότερες θα λιγόστευε ο δικός μου πόνος. Πόσο λάθος έκανα. Ένα μήνυμα σου ήταν αρκετό για να αναστατωθώ και πάλι.
Με είχε πονέσει πολύ το τέλος. Ήταν τόσο ξαφνικό. Είχες πει πως θα περνάμε μαζί αυτή την απόφαση όταν θα ερχόταν η ώρα. Ξέρω πως το έκανες από αντίδραση γι’ αυτό που σου είχα πει. Κατά βάθος όμως ξέρεις πως δεν θα μπορούσα να φύγω τόσο απλά. Έστω και αν αυτό θα ήταν το καλύτερο για μένα. Θα ήταν ίσως το πιο «λογικό». Μα ξέρεις πως η λογική μου πήγε «περίπατο» από τη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Ξεπέρασα κάθε φραγμό για να το ζήσουμε αυτό.
Ξέρω πως δεν ήθελες στα αλήθεια να φύγω. Καταβάθος ήθελες να με δοκιμάσεις. Σου έδειξα τον πόνο που μου προκάλεσε αυτό το τέλος. Στο έδειξα στον βαθμό που μπορούσα υπό τις συνθήκες. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα είχα αντιμετωπίσει διαφορετικά το τέλος αυτό. Θα το πάλευα όπως έκανα για μας όλο αυτό τον καιρό. Μα αλήθεια, τώρα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;
Μου λείπεις και πονάω πολύ. Δεν το βλέπεις και αναρωτιέσαι πως προχώρησα τόσο γρήγορα. Ο χρόνος για μένα έχει κολλήσει. Σ’ εκείνο το Αυγουστιάτικο πρωινό. Όσο κι αν θέλω να σου πω πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου δεν μπορώ να το κάνω. Δεν πρέπει. Δεν είναι θέμα εγωισμού αλλά αξιοπρέπειας.
Θέλω να σε δω και πάλι. Αλλά πρώτα πρέπει να είμαι αρκετά δυνατή ώστε τα δάκρυα μου να μην τρέχουν ποτάμι όταν σ’ αντικρίσω. Μου λείπεις αλλά δεν θέλω να το ξέρεις …
Ακολουθήστε την Θεοδοσία Κυριάκου
Facebook page https://www.facebook.com/theodosia.kyriakou.page
