όσες συνεντεύξεις κι όσα επικοινωνιακά τρικ κι αν επιστρατευτούν.
Να είμαστε ειλικρινείς. Ο Έλληνας όμως είναι, είμαστε και της υπερβολής.
Διαβάζω, ακούω, βλέπω ακραίες αντιδράσεις για το γεγονός ότι δεν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό.
Πέρα από το ότι όποιος πίστευε ότι θα κάνει όντως Πάσχα στο χωριό, τα Χριστούγεννα θα πρέπει να κάτσει κάτω από το δέντρο περιμένοντας τον Άη- Βασίλη, το να χαρακτηρίζεις «τραγωδία» το γεγονός ότι δεν θα πας στο χωριό για να σουβλίσεις είναι πράγματι τραγικό…
Για τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Και γιατί έχεις χάσει μάλλον το μέτρο.
Αν το είχες ποτέ.
Τραγωδία είναι να χάνεις τον άνθρωπο σου από αυτή την κατάρα.
Να είναι στο νοσοκομείο και να μην μπορείς καν να τον δεις. Να ξέρεις ότι δίνει μοναχός του τη μάχη. Τραγωδία είναι να έχουν χαθεί τόσες χιλιάδες άνθρωποι.
Τραγωδία είναι να είσαι διασωληνωμένος. Τραγωδία είναι να είσαι νοσοκόμος, γιατρός κοκ σε ένα από τα νοσοκομεία που δίνουν μάχη κάθε μέρα εδώ και τόσους μήνες και να μένει στα χέρια σου ο ασθενής… Αυτά ναι, είναι τραγωδία.
Το να μην πας στο χωριό για να σουβλίσεις, δεν είναι τραγωδία.
Είναι μια επιθυμία, μια ανάγκη ίσως, που δεν θα κάνεις πραγματικότητα… Και ξέρεις κάτι;
Το «μέτρο» που είχαν κάνει ΝΟΜΟ στη ζωή τους οι αρχαίοι, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τώρα.
Και για να μην φαγωθούμε μεταξύ μας αλλά κυρίως για να βγούμε όταν και όποτε από αυτό το τούνελ.
Αυτό που εκεί στο βάθος βλέπουμε ένα φως και παρακαλάμε να είναι η έξοδος και όχι το… τρένο που έρχεται.
